نویسندگان

• زهره پوستین‌چی ¹
• ابراهیم متقی ²

¹ استادیار دانشگاه آزاد واحد رودهن

² استاد دانشگاه تهران

چکیده

هویت‌یابی اسلامی به عنوان واقعیت جدید سیاست بین الملل محسوب می‌شود. هویت زمانی شکل می‌گیرد که نشانه‌هایی از فرهنگ، گفتمان و ادبیات سیاسی تولید شود. زبان سیاسی مقاومت اسلامی را می‌توان انعکاس ظهور ادبیات اسلامی در روابط و سیاست بین الملل دانست. نکته‌ی قابل توجه آن است که شکل‌گیری انقلاب اسلامی ایران که به تعبیر میشل فوکو به عنوان اولین انقلاب پست مدرن محسوب می‌شود، کارآمدی روش‌شناسی پوزیتویستی در سیاست بین الملل را کاهش داد. از مقطع زمانی به بعد شاهد ظهور رهیافت‌های جدیدی می‌باشیم که به گونه‌ای مستقیم و غیرمستقیم از روش شناسی و رهیافت‌های نهفته‌ی انقلاب پست مدرنی ایران الهام گرفته‌اند.

نظریه‌پردازانی همانند باری بوزان، ویوور، الکساندر ونت و کراتو کویل در صدد برآمدند تا رویکرد انتقادی به سیاست بین الملل را از اواسط دهه‌ی 1980 در دستور کار قرار دهند. افراد یاد شده، همانند هنجارهای انقلاب اسامی ایران که در اواخر دهه‌ی 1970 تبیین گردید، بر ضرورت کاربرد نشانه‌های هنجاری، ارزشی، ایستاری، فرهنگی و اجتماعی در سیاست بین الملل تاکید نمودند. اگر افراد یاد شده، در تبیین رهیافت‌های رقیب با آموزه های رئالیستی و پوزیتویستی، به الهام پذیری از زبان سیاسی مقاومت اسلامی اشاره‌ای ندارند، باید آن را در رویکرد شرق شناسانه‌ی مسلط در امریکا و جهان غرب دانست.

رویکرد شرق شناسی بر نشانه‌هایی از برتری جهان غرب نسبت به کشورهای پیرامون تاکید دارد. رویکردی که مبتنی بر تحقیر از موضع فرادستی می‌باشد. در چنین فرهنگی، الهام پذیری از رهیافت های تولید شده در جهان سوم، ارتداد محسوب می‌شود. به همین دلیل است که علی رغم مشابهت رهیافت های ارائه شده در اواسط دهه‌ی 1980 از انقلاب اسلامی ایران، هیچ گونه استنادی به چنین آموزه‌هایی انجام نگرفته است.

در این مقاله تلاش می‌شود تا نشانه شناسی هویت یابی اسلامی در قالب زبان سیاسی مقاومت در سیاست بین الملل ارائه شود. چنین نشانه‌هایی محور اصلی تحول در تحلیل نیروهای تاثیرگذار در سیاست منطقه‌ای و بین المللی محسوب می‌شود. محور اصلی مقاومت اسلامی را می‌توان در زمان پیروزی انقلاب اسلامی و دوران دفاع مقدس مورد توجه قرار داد. بنابراین زبان سیاسی مقاومت اسلامی در دهه‌ی 1980 از فراگیری و کارآمدی عملی بیشتری در برخورد با رهیافت‌های پوزیتویستی رئالیسم ساختارگرا و نمادهای عینی آن در سیاست بین الملل برخوردار بوده است.

کلیدواژه‌ها

• مقاومت
• هویت
• زبان سیاسی
• هنجارهای ایدئولوژیک
• شهادت
• موازنه هنجاری
• آرمان‌گرایی
• بسیج اجتماعی
• سیاست بین الملل

عنوان مقاله [English]

Political Language of Islamic Resistance in International Politics

نویسندگان [English]

• Zohreh Poustinchi ¹
• Ebrahim Motaghi ²

¹ Assistant Professor at Roudehen Islamic Azad University

² Professor, University of Tehran

چکیده [English]

Islamic identification is considered as the new reality of international politics. Identity would be formed while signs of culture, discourse, and political literature are created. The political language of Islamic Resistance can be considered the rise of Islamic literature in politics and international relations. The remarkable point is that, Michel Foucault’s interpretation of the Islamic revolution in Iran as a first postmodern revolution reduced the effectiveness of positivist methodology in international politics. We are now witnessing the emergence of a new approach that are inspired, directly or indirectly by the methodology and approaches behind the Iranian revolution in a postmodern sense.

In the mid-1980s, theorists such as Barry Buzan, Wior, Alexander Wendt, Kratovil sought to put critical approaches to the agenda. They emphasized the importance of norms, values, attitudes, cultural, and social symbols in international politics.

Orientalism focuses on sign and symptoms of superiority of the West over other countries. The approach is based on humiliation in the position of outreach. In such cultures, inspiration from third world approaches is considered apostasy. This is why, despite many similarities of the proposed approaches in the mid-1980s after the Iranian revolution, there are no citations of them.

This article seeks to explain the semiotics of Islamic identification in terms of language as political resistance in international politics. These types of signs are considered the essential core of change in analyzing the influential forces on regional and international policy. The Islamic revolution and holy war could be the main focus of the Islamic Resistance. Thus, political language of Islamic Resistance in the 1980s has became much more practical and widely used in dealing with positivist approaches of Constructivist Realism and objective symbols in international politics.

کلیدواژه‌ها [English]

• Resistance
• Identity
• Political Language
• Ideological Norms
• testimony
• Normative Balance
• Idealism
• Social Mobilization
• international politics