نویسندگان

• ضیاءالدین صبوری ¹
• ساناز نصیرپور ²
• مرضیه حمیدیان شورمستی ²

¹ پژوهشگر و دبیر انجمن ایرانی روابط بین‌الملل

² دانش آموخته کارشناسی ارشد روابط بین الملل دانشگاه آزاد واحد علوم و تحقیات

چکیده

زمانی که از صلح به عنوان منفعت مشترک بشریت و ضرورتی همیشگی در سایه رهایی از خشونت، تحمیل و تبعیض یاد می‌شود، نمی‌توان نقش جمعیت 5/3 میلیاردی زنان و دختران (معادل 49 درصد) در سراسر جهان را نادیده گرفت. درحالی‌که زنان اقلیت مبارزان و عاملان جنگ را تشکیل می‌دهند، به طور فزاینده‌ای بزرگ‌ترین آسیب‌ها متوجه آنهاست. زنان در جوامع جنگ‌زده با شکل‌های خاص و ویرانگر خشونت مواجه هستند که گاه به صورت نظام‌مند به‌منظور رسیدن به اهداف نظامی یا سیاسی انجام می‌شود. خشونت علیه زنان به همراه تبعیض و قوانین نابرابر می‌تواند مانع دسترسی زنان به خدمات آموزشی، استقلال مالی، شرکت در سطوح تصمیم‌گیری و استقرار صلح شود؛ ازاین‌رو، خشونت علیه زنان تهدیدی اساسی علیه صلح پایدار محسوب می‌شود.

در طی سال‌های متمادی، تعهد به فرهنگ صلح، هسته اصلی موفقیت در سه حوزه از فعالیت‌های سازمان ملل متحد یعنی صلح و امنیت، توسعه پایدار و حقوق بشر را تشکیل می‌دهد. با این حال، سازمان ملل متحد در تلاش خود برای برابری جنسیتی و توانمندسازی زنان با چالش‌هایی جدی از جمله بودجه ناکافی و نبود محرکی واحد که برای هدایت فعالیت‌های این سازمان درباره مسائل مربوط به برابری جنسیتی به رسمیت شناخته شده باشد، مواجه بوده است؛ ازاین‌رو، نهاد «زنان ملل متحد» برای رسیدگی به چنین چالش‌هایی در جولای 2010 تأسیس شد تا به عنوان نهادی پویا به‌منظور فراهم کردن صدایی قدرتمند برای زنان و دختران در سطح بین‌المللی، منطقه‌ای و ملی فعالیت کند.

این مقاله با استناد به اهداف تأسیس نهاد زنان ملل متحد، ضمن اشاره به پیشینه سازمان ملل متحد و ارزیابی اقدامات آن در زمینه ایجاد صلح پایدار، با تمرکز بر رهیافت‌ها و نطریه‌های نهادگرایی لیبرال، دیپلماسی پیشگیرانه و فمنیسم پسامدرن تلاش کرده است تا نقش و کارایی نهاد زنان ملل متحد در برابر چالش‌های گذشته و پیش رو در زمینه صلح و صلح‌سازی با رویکرد پایدار را تحلیل کند.

کلیدواژه‌ها

• سازمان ملل متحد
• نهاد زنان ملل متحد
• صلح پایدار
• امنیت بین المللی
• خشونت علیه زنان
• نهادگرایی لیبرال
• دیپلماسی پیشگیرانه
• فمینیسم پسامدرن

عنوان مقاله [English]

Performance and Challenges of UN Women in Sustainable Peace

نویسندگان [English]

• Ziauddin Sabouri ¹
• Sanaz Nasirpour ²
• Marzieh Hamidian Shourmasti ²

¹ Researcher and Secretary of the Iranian Society of International Relations

² M.Sc. in International Relations, Azad University, Science and Research Branch

چکیده [English]

When one talks about peace as a common interest of humanity and permanent necessity of getting rid of the root causes of violence and discrimination, the role of 3.5 billion (approximately 49%) women around the world cannot be disregarded. While females make up only a small minority of combatants and perpetrators of wars, they increasingly suffer the greatest harm. Women in war-hit societies face specific and devastating forms of violence which are sometimes used systematically to achieve military or political objectives. Coupled with discrimination and inequitable laws, violence against women prevents them from access to education, becoming financially independent and participating in decision making processes and peace building. Violence against women is, therefore, considered as a major threat to sustainable peace.

For many years, commitment to developing a culture of peace has constituted the core of success in three key pillars of the United Nations: peace and security, sustainable development and human rights. However, the UN has faced serious challenges in its efforts to promote gender equality and women’s empowerment, including inadequate funding and lack of a recognized drive to direct UN activities in these areas. Accordingly, on July 2010 the UN General Assembly formed UN Women, a dynamic entity for women and girls, providing them with a powerful voice at the international, regional and national levels.

This article will examine UN efforts and challenges of building a sustainable peace, as well as the role and performance of UN Women in the past and future challenges.

کلیدواژه‌ها [English]

• sustainable peace
• war
• Violence against Women
• United Nations
• UN Women