پژوهش های روابط بین الملل
الزامات اقتصادی توسعه روابط ایران و عمان
نوع مقاله : مقاله پژوهشی
نویسندگان
1 دانشجوی کارشناسی ارشد مطالعات منطقه ای دانشگاه علامه طباطبایی
2 استادیار روابط بین الملل دانشگاه علامه طباطبایی
چکیده
روابط جمهوری اسلامی ایران به لحاظ اقتصادی با کشورهای حوزه خلیج فارس به خصوص سلطنت عمان علی‌رغم توانمندی‌های بالقوه در سطح بالایی قرار نداشته است. عدم وجود هم‌تکمیلی‌های اقتصادی میان ایران و همسایگان باعث شده است فضای تعامل، تبدیل به رقابت و یا حتی تخاصم گردد. هدر رفت این توان بالقوه برای همکاری میان جمهوری اسلامی ایران و سلطنت عمان می‌تواند پرزیان باشد. وجود همبستگی و همکاری اقتصادی میان دو دولت ایران و عمان، علاوه بر منافعی که می‌تواند برای دو طرف داشته باشد، در درازمدت می‌تواند الگوی خوبی برای دیگر همسایگان به جهت گسترش همکاری‌های اقتصادی و به تبع آن سیاسی و امنیتی باشد. این افزایش سطح همکاری‌ها که بر پایه همکاری‌های اقتصادی بنا می‌گردد، در درازمدت می‌تواند نویدبخش منطقه‌ای امن‌تر و کم‌تنش‌تر باشد. ایران و عمان با توجه به نیازهای اقتصادی، سیاسی و امنیتی خود می‌بایست روابط خود را به خصوص در بخش اقتصادی ارتقاء دهند و از فرصت‌های توسعه‌ای پیش روی خود در جهت همکاری با یکدیگر بهره برند. این مقاله در نظر دارد تا مهم‌ترین پتانسیل‌های افزایش سطح همکاری‌های اقتصادی میان ایران و عمان را بازشناسد و کارکرد نظری و عملی افزایش سطح همکاری‌های اقتصادی میان دو کشور را توضیح دهد.
کلیدواژه‌ها
عنوان مقاله [English]
Economic Requirements for the Development of Oman-Iran Relations
نویسندگان [English]
- Majid Mokhtari 1
- Ali Adami 2
1 M.Sc. in Regional Studies, Allameh Tabataba'i University
2 Assistant Professor of International Relations, Allameh Tabatabai University
چکیده [English]
The Islamic Republic of Iran's economic relations with the Persian Gulf states, especially Oman, have not been at a high level, despite their potential. The lack of economic cohesion between Iran and its neighbors has made the atmosphere of interaction, competition or even hostility. This potential loss of cooperation between the Islamic Republic of Iran and the Oman monarchy could be wasted. The existence of economic solidarity and cooperation between the two governments of Iran and Oman, in addition to the benefits it can have for both parties, can in the long run be a good model for other neighbors to expand economic cooperation and consequently political and security. This increased level of cooperation, based on economic cooperation, can in the long run promise a safer and less stressful region. Considering their economic, political and security needs, Iran and Oman should enhance their relations, especially in the economic sector, and take advantage of the development opportunities they face to work together. This article seeks to identify the most important potentials for enhancing economic cooperation between Iran and Oman and to explain the theoretical and practical function of increasing economic cooperation between the two countries.
کلیدواژه‌ها [English]
- neoconservatism
- geoeconomy
- economic complementarity
- dynamism
- Persian Gulf
جعفری‌ولدانی، اصغر. (1384). ژئوپلیتیک جدید دریای سرخ و خلیج فارس. تهران: دفتر مطالعات سیاسی و بین‌المللی
جعفری‌ولدانی، اصغر. (1394). «افراز مرزهای دریایی ایران در خلیج فارس با تاکید بر میادین مشترک نفت و گاز»، فصلنامه سیاست جهانی، دوره چهارم شماره دوم، صص 66-37.
حافظ‌نیا، محمدرضا و حسین ربیعی. (1392). مطالعات منطقه‌ای خلیج فارس. تهران: انتشارات سمت.
دهقانی‌فیروزآبادی، سید جلال. (1383). «سیاست خارجی و امنیتی اتحادیه اروپا از منظر نوکارکردگرایی»، پژوهش حقوق عمومی، شماره 12، صص 143-165.
دهقانی فیروزآبادی، سیدجلال. (1388). «تحول در نظریه‌های منطقه‌گرایی»، فصلنامه مطالعات اوراسیای مرکزی،سال دوم، شماره 5، صص 99-116.
مشیرزاده، حمیرا. (1388). تحول در نظریه‌های روابط بین‌الملل. تهران: انتشارات سمت.
مینایی، مهدی. (1384). «بررسی جایگاه و موقعیت ژئواکونومیک جمهوری اسلامی ایران و نقش آن در تامین و ارتقاء امنیت ملی»، فصلنامه جغرافیایی سرزمین، دوره دوم، شماره دوم، صص 13-23
نیروی دریایی ارتش جمهوری اسلامی ایران. (1392). سواحل مکران و توسعه پایدار. تهران: عقیدتی سیاسی نیروی دریایی ارتش جمهوری اسلامی ایران.
Guzansky, Y. (2015). the foreign policy tools of small powers: strategic hedging in the Persian Gulf, Middle East Policy Council, XXII (1).
Buck S. W. (2012). Oman, Culture and Diplomacy, Middle East Policy Council, XIX (2).
Cafierio. G, Y. A. (2016). Oman and the GCC: A Solid Relationship? Middle East Policy Council, XXIII (3).
Lefebvre. A. (2010). Oman's Foreign Policy in the Twenty-First Century, Middle East Policy Council, XVII (1).
Schmierer. J. (2015). The Sultanate of Oman and the Iran Nuclear Deal, Middle East Policy Council, XXII (4).
Kinninmont, J. (2015). Iran and the GCC Unnecessary Insecurity. Available at: www.chathamhouse.org.
De Bel Air, F. (2015). Demography, Migration, and the Labor Market in Oman, Gulf research center.
Haas, B. E. (1961). International integration: the European and universal Process. MIT Press.
Katzman, K. (2013). Oman: Reform, Security, and U.S. Policy, Congressional Research Service.
Sweet, A. S and W. Sandholtz. (1997). European Integration and Supranational Governance. Yale Law School.
Iran Oman sign deal to finalize gas pipeline project, retrieved 31 august, 2015 from Tasnim news, http://www.tasnim news.com/en/news/2015/08/31/iran-oman-sign-deal-to-finalize-gas-pipeline-project.
)