TY - JOUR ID - 113627 TI - منافع ایالات متحده در قرارداد 1975 الجزایرایران و عراق JO - پژوهش های روابط بین الملل JA - IRR LA - fa SN - 2251-8444 AU - ماسوری, روشنک AU - زاهد, فیاض AD - دانشجوی دکتری تاریخ ایران بعد از اسلام، واحد تهران مرکزی، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران AD - استادیار گروه تاریخ و باستان شناسی، واحد تهران مرکزی، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران. Y1 - 2020 PY - 2020 VL - 10 IS - 3 SP - 197 EP - 227 KW - ایران KW - عراق KW - آمریکا KW - قرارداد الجزایر KW - قرارداد 1975 DO - 10.22034/irr.2020.113627 N2 - مرزهای ایران و عراق از دیرباز، محل اختلاف و درگیری بین دو کشور بوده است. وجود ده‌ها عهدنامه مرزی در دوران معاصر، نشان از عمق مشکلات دو کشور در این باره است. آخرین عهدنامه منعقد شده بین دو سرزمین، قرارداد الجزایر (1975) است. این قرارداد با تمام فراز و نشیب‌هایی که از سر گذرانده، بعد از گذشت حدود نیم قرن هنوز هم معتبر است. این عهدنامه در حالی بسته شده که به نظر می‌رسید که دو کشور در اوج اختلاف هستند و چشم‌اندازی برای صلح متصور نیست. در جهان دو قطبی آن سال‌ها، عراق وابسته به بلوک شرق بود و به علت جنگ با کردها و مسائل داخلی در آستانه فروپاشی. از آن‌ سو ایران هم‌پیمان غرب بود و به واسطه افزایش قیمت نفت، در حال قدرت گرفتن در منطقه. بنابراین به نظر می‌رسید که آمریکا با هدف پشتیبانی از ایران، واسطه چنین قراردادی شده است. در شمار زیادی از تحلیل‌هایی که پیرامون این قرارداد انجام شده، چنین نظری غالب است. اما این مقاله تلاش دارد با روش تحلیلی_توصیفی بر طبق اسناد به جا مانده، نشان دهد که منافع ایران و آمریکا در آن مقطع در حال فاصله گرفتن از هم بود و سیاست هر دو کشور در حال تغییر. بنابراین آمریکا با توجه به منافع خود، شرایط را به گونه‌ای مهیا کرد تا ایران راضی به بستن قرارداد شود. UR - https://www.iisajournals.ir/article_113627.html L1 - https://www.iisajournals.ir/article_113627_8ef7cd74c6fcfb36df62b15ef2525a0b.pdf ER -