هدف این پژوهش، بررسی تاثیر راهبرد موازنه‌گرایی عملگرایانه هند بر دیپلماسی این کشور در قبال ایران و ایالات متحده آمریکا است. رشد اقتصادی بالای هند، در سال‌های اخیر این کشور را به یک الگوی موفق در عرصه توسعه اقتصادی تبدیل کرده است.بسیاری ازناظران بر این باورند که سیاست خارجی عملگرایانه این کشور، نقش مهمی در تسهیل روند رشد اقتصادی‌اش ایفا کرده است. به کارگیری راهبرد موازنه‌گرایی در برابر ایران و آمریکا به عنوان دو رقیب منطقه‌ای و بین‌المللی یکی از نمودهای این رویکرد عملگرایانه هند است. بر این اساس در پژوهش حاضر با استفاده از روش تبیینی-تحلیلی درصدد پاسخ‌گویی به این پرسش هستیم که «هند چگونه توانسته به‌رغم وجود اختلافات گسترده ایران و آمریکا پس از یازده سپتامبر2001، منافع ملی خود را در قالب تعامل سازنده با هر دو طرف منازعه تعریف کند؟» فرضیه پیشنهادی برای پرسش درنظر گرفته شده این است که «در دهه اخیر هند تلاش کرده تا با راهبردی موازنه‌گرایانه، از اختلافات بین ایران و آمریکا در جهت منافع خود استفاده نماید و از این طریق با هر دو کشور تعامل خوبی را برقرار نماید» نتیجه مقاله نیز نشان می‌دهد که راهبرد موازنه‌گرایی هند در رابطه با ایران و آمریکا تا اندازه زیادی راه را برای ارتقاء این تعاملات فارغ از هر گونه اختلافی تسهیل نموده و به گونه‌ای موجب شده تا هند در مسیر رشد و توسعه اقتصادی‌اش از هر دو آنها به صورت هم زمان امتیازاتی را بگیرد و نقش یک موازنه‌گر را به خوبی ایفا نماید.
ابتدای صفحه