تنش‌زدایی یکی از رویکردهای مورد توجه در سیاست خارجی است که به خصوص از دهه هفتاد میلادی مورد اقبال قرار گرفت. اگرچه شاید چنین به نظر برسد که نقش اصلی در تصمیم کشورها به تنش‌زدایی توسط رهبران و سیاست‌مداران گرفته می‌شود، اما مردم نیز می‌توانند در اتخاذ و پیگیری این سیاست نقش داشته باشند. هنگامی که افراد تصور و ادراک خود را نسبت به یک کشور تغییر می‌دهند شرایط را برای تصمیم رهبران جهت تغییر رویکرد نسبت به کشور مورد نظر فراهم می‌کنند؛ چراکه تصمیمات رهبران متاثر از افکار عمومی در جامعه است. لذا می‌توان گفت تنش‌زدایی میان کشورها به دو صورت امکان‌پذیر است. در یک حالت تنش‌زدایی میان رهبران و طبقه حاکمه دو کشور صورت می‌گیرد که می‌توان از آن با عنوان «تنش‌زدایی از بالا» نام برد و حالت دوم که ابتدا تنش‌زدایی میان مردم دو کشور صورت می‌گیرد و سپس به رهبران القاء می‌شود که می‌توان آن را «تنش‌زدایی از پایین» نام نهاد. این پژوهش با تبیین این موضوع ادعا می‌کند مهم‌ترین عامل تاثیرگذار در تغییر دیدگاه و ادراک مردم یک کشور نسبت به دیگری (تنش‌زدایی از پایین)، ارتباطات میان فرهنگی است که با افزایش آگاهی و شناخت ملت‌ها از یکدیگر و رفع سوءتفاهمات احتمالی، زمینه را برای مشروعیت تصمیم دولت‌ها به تنش‌زدایی با «دیگری» فراهم می‌کند. روش این پژوهش توصیفی- تحلیلی و گردآوری اطلاعات به صورت کتابخانه‌ای است.
ابتدای صفحه